Laatste volle dag en weer naar huis…….

Het zit er nu echt bijna op. We hebben de laatste spullen uitgezocht en ingepakt en eigenlijk zijn we klaar om in te checken. Omdat we pas vannacht naar de luchthaven zullen gaan hebben we nog één volle dag om te besteden in en rond Los Angeles.

De keuze valt op Huntington Beach, vanaf ons hotel evengoed nog een goed uur rijden. Maar het vooruitzicht van zon, zee en strand weegt toch op tegen een dag rondhangen in files en een niet bepaald mooie stad.

Het blijkt een prima keuze te zijn. Op deze doordeweekse dag is het zelfs rustig aan het enorm uitgestrekte strand. Het is er heerlijk en in het zonnetje zitten we een poosje over de baai uit te kijken. In de branding zien we ook hier weer dolfijnen. Het lijkt alsof ze spelen, maar het kan ook zijn dat onder water de nodige vissen wordt uitgemoord in het kader van een late lunch. Het is in ieder geval een mooi gezicht om de dieren zo bezig te zien.

Op de terugweg naar het hotel bezoeken we ook nog even de ….Citadel Outlets, een enorm complex van de bekende, voornamelijk kledingwinkels.

Eten doen we bij wijze van uitsmijter in een Outback Steakhouse, waar je inderdaad een fenomenaal stuk vlees krijgt voorgeschoteld van een kwaliteit die je hier met een lampje moet zoeken. We bestellen er ook een blooming onion bij, die door de bediening in eerste instantie vergeten wordt en die we vervolgens gratis meekrijgen. Lekker voor vanavond op de hotelkamer, denk we nog. En zo nemen we voor het eerst een doggy bay met deze levensgrote lekkernij mee naar buiten.

Omdat we midden in de nacht weg moeten biedt de vriendelijke hoteleigenaar nog aan wat te eten en te drinken voor ons klaar te zetten. Erg aardig, maar niet nodig. We hebben tenslotte onze ui nog en een paar blikjes Dr. Pepper.

Dan gaat het snel. Kort na middernacht vertrekken we al. Wat heb je er aan om op de kamer te blijven zitten? We rijden weg en leveren de auto in. Een uurtje later staan we bij terminal 5, klaar om de koffers in te checken en ergens in de vertrekhal op een rustig plekje de ochtend af te wachten. Alleen jammer dat koffers inchecken ’s nachts niet blijkt te kunnen, ook niet bij zo’n mooie automaat als op Schiphol. Deze enorme luchthaven gaat ’s nachts gewoon dicht en we mogen uren op onze koffers zitten in een ruimte zonder enige voorziening. Hoewel je geadviseerd wordt tenminste drie uur van tevoren aanwezig te zijn, begint men pas anderhalf uur voor vertrek met koffers inchecken. Na een nachtje rondhangen kom je zo alsnog in de drukte terecht.

We vliegen via New York, waar het na vijf uur vliegen drie uur later is. Van daar door naar Amsterdam, waar we de volgende ochtend om 06.00 aankomen.

We staan al snel buiten en ook de bagage komt snel op de band. Jasper en Nadine staan klaar om ons thuis te brengen.

Einde van een zeer geslaagde vakantie……..

Solvang, Santa Barbara en een etentje in Pasadena

Vanuit een grijs Morro Bay vertrekken we vandaag voor het laatste stuk richting Los Angeles, die ook weer voor een groot deel over Highway voert. We hebben de tijd – de afstand is niet heel groot – en kunnen onderweg dus nog wat dingen bekijken.

De eerste stop maken we in Solvang, een klein plaatsje dat in Deense stijl is uitgevoerd. Het werd in 1911 gesticht door Deense reizigers, die zich in California wilden vestigen. Sindsdien is alles er in dezelfde stijl bijgebouwd. In het toeristische plaatsje zijn verschillende bakkerijen, winkeltjes die Deense spullen verkopen en uiteraard een winkel in kerstartikelen. Aardig om bij wijze van pauze tijdens de rit even doorheen te wandelen.

Onderweg verandert het landschap langzaam: er zijn minder bossen en meer heuvels met uitgedroogd gras, wat ze een gelige kleur geeft. Het is overal gortdroog en ook de temperatuur loopt weer aardig op.

Santa Barbara heeft een mooi centrum. Het is er netjes, schoon en smaakvol. Duidelijk een plaats waar geld zit. Ook hier strekken we een uurtje onze benen. Dat is wel een prettige voorbereiding op het erg drukke en hectische verkeer in en rond Los Angeles, waar we ons weer in zullen storten. Na de eerste files genomen te hebben nemen we onze intrek in de Friendship Motor Inn aan Crenshaw Boulevard, een half uurtje van de luchthaven. Een eenvoudig, maar keurig hotelletje met zeer vriendelijke eigenaar.

Die avond bezoeken we de oom en tante van Michiel, die al sinds de jaren ’60 in Pasadena worden. We worstelen ons tijdens de avondspits door onvoorstelbare files in Los Angeles. Die staan hier trouwens de hele dag door, het is veel drukker dan in 2009 toen we hier voor het eerst kwamen. Eigenlijk mogen we nooit meer klagen over die lullige 10 kilometer bij Utrecht op een gemiddelde werkdag…

More is less.......

Vanmorgen was het nog wat koud. We besloten om een bezoek aan Hearst Castle te brengen. We hadden verwacht dat het huis zeker onze smaak niet zou zijn. We waren toch niet voorbereid op zo’n kakofonie aan stijlen. De hoofdstijl is Spaans maar daar doorheen zit Romaans, Grieks en veel beton. We hadden een Grand Rooms tour geboekt en hebben ons prima vermaakt met Chinezen die op randen van vijvers gaan hangen, werknemers die daar dan weer van in de stress raken. Een gids die net iets teveel wilde vertellen maar steeds moest benoemen dat ze ergens niet op kon komen en een werkneemster die als “bezemwagen” en bewaker fungeerde en probeerde om iedereen op de loper te houden. “I think I heard a bell ringing, that means somebody is not on the carpet”.

Vanmiddag even Morro Bay verkend. Een leuk kustplaatsje, iets toeristisch maar niet te. We hebben genoten van een groep zeeotters (wel 20) die in de lagune met elkaar aan het spelen waren. Er ligt een prachtig strand waar veel surfers te vinden zijn. Heel relaxed hier.

Morgen weer richting Los Angeles…….. we beginnen het einde van onze reis te naderen….

Whale watching in Montery en door naar Morro Bay

Op maandagochtend 07.30 zijn we bij het Whale Watching Centre: het is koel, grijs, maar rustig weer en het gaat door. Om 08.00 uur vertrekken we voor een vier uur durende vaartocht door Monterey Bay en een stuk de oceaan op en zijn we benieuwd wat we allemaal tegen gaan komen.

De boot vaart eerst langs de pier waar alweer een heleboel zeeleeuwen liggen te luieren. Daarna zet hij koers naar open zee om daar de komende uren zoveel mogelijk walvissen op te zoeken. En dat lukt heel goed. We hebben onderweg heel veel dolfijnen gezien en drie echte grote walvissen, waarvan de laatste spectaculair uit het water sprong en met zijn vin op het water sloeg. Echt een prachtig gezicht!

Tijdens zo’n tocht kun je het trouwens wel behoorlijk koud krijgen. Er stond best wat wind en het was bewolkt. We waren blij dat we truien en jacks hadden meegenomen, al was dat eigenlijk nog steeds niet voldoende. Na een uur of vier ben je ook wel moe. Niet alleen van de kou, je zit al die tijd ook nog op een boot die nogal beweeglijk is. Toch was het prachtige ervaring.

Die middag zakken we af naar Morro Bay. Toch weer via Highway 1, die open is voor doorgaand verkeer. Bij de Big Sur is het vuur toch weer dichter bij de weg gekomen. Er is veel brandweer en de rookwolken boven de bergen zien er nog dreigender uit dan gisteren.

Highway 1 is een ontzettend mooie weg om te rijden. Ook op het stuk dat we nog niet gezien hebben worden we getrakteerd op spectaculair mooie uitzichten op zee, stranden, bergen en bossen.

We komen langs een kolonie zeeolifanten……… wat zijn dat lompe beesten om te zien, gaaf van lelijkheid.

Highway 1, Monterey, Big Sur

Voor de laatste keer passeren we de Golden Gate onderweg naar Highway 1, die we zullen volgen tot Monterey. Daar zullen we één dag langer blijven dan voorzien, omdat we het gat moeten opvullen dat is ontstaan doordat we niet bij Julia Pfeiffer kunnen kamperen.
Zodra we de agglomeratie San Francisco achter ons laten begint het landschap te veranderen en maakt de bebouwing plaats voor een meer natuurlijke omgeving. We zakken langzaam af in zuidelijke richting en af en toe stoppen we even om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken.
Een leuke plek om even rond te kijken is Pigeon Point Light Station, een oude vuurtoren met een paar huisjes. Vanaf deze plek zien we ook de eerste walvissen, al zijn ze erg ver weg. Heel in de verte kun je ze zien spuiten. We kijken een paar minuten naar het bijzondere verschijnsel en het zijn er inderdaad veel.

Via Santa Cruz, dat langs de zee veel weg heeft van een pretpark, komen we in het veel rustigere en kleinere Monterey. We nemen onze intrek in het hotel en zoeken een wasserij op om onze was te doen. Daarna zoeken we ook de kampeerspullen uit: die hebben we nu niet meer nodig en kunnen alvast worden opgeborgen. Omdat we die middag al uitgebreid Mexicaans hebben gegeten, slaan we de avondmaaltijd over: een paar handjes pinda’s verder storten we moe in bed.

De volgende ochtend verkennen we de omgeving, onder andere door het rijden over Cannery Row: een straat met allemaal voormalige fabrieken waar vis werd ingeblikt. Aardig om te zien. Ook wagen we ons aan de ’17 mile drive’. Tegen betaling van 10 Dollar mag je langs heel veel golfbanen, protserige huizen, tuinschuttingen van de superrijken en talloze bordjes met ‘no stopping’, ‘keep off’, ‘no entry’ of ‘private property’ rijden. Wij vinden er niets aan, anderen vinden het prachtig. Weer een ervaring rijker.

Ruim op tijd gaan we naar de Fishermans Wharf om in te checken voor onze whale watching cruise. Michiel heeft op zijn telefoon een gemiste oproep staan en dat blijkt van de walvisvaarders te zijn. De trip is geannuleerd in verband met slecht weer en hoge golven. Zo jammer! Gelukkig mogen we meteen inschrijven voor maandagochtend vroeg, hopelijk is het weer dan wel goed.
 We vullen de avond met een wandeling langs de kust, er is hier veel wildlife te zien. Echt gaaf!

Omdat we hier een dag langer zijn dan gepland, zoeken we een mooie invulling voor de zondag. Die wordt gevonden in een bezoek aan het Aquarium. Je kunt hier prachtige en grote aquaria bekijken met veel dieren en planten, die hier in de omgeving in zee leven. Hoewel we er al na een paar uur zijn uitgekeken is het een leuke ervaring.

’s Middags rijden we Highway 1 een stuk af. Hoewel in de Big Sur - waar ook ‘onze’ campground ligt - alles is gesloten, kunnen we er wel doorheen rijden. In het gebied zijn alle zijwegen van Highway 1 afgesloten. Deze route langs de kust is echt spectaculair mooi en heel fotogeniek.

Naarmate we dichter bij Big Sur komen zien we steeds meer rook in de bergen. Ook komen we regelmatig van alles tegen dat er op duidt dat hier echt iets aan de hand is: brandweer, politie, vrachtwagens met bulldozers er op. Op een bepaalde plek zien we ook helikopters af en aan vliegen om in zee water te halen, wat ze mee terug de rokende bergen in nemen. Een onvoorstelbaar groot – en prachtig! – gebied brandt hier af, veroorzaakt door een illegaal kampvuur. Er is hier ook al een dode gevallen en er zijn 56 huizen en 11 andere gebouwen verwoest. Het doet gewoon pijn om te zien.

Uiteindelijk vinden we de campground ook, we zien hem van een afstandje liggen en kunnen er mooie foto’s van maken. We mogen er niet in, want er zijn linten gespannen waar we niet langs mogen. Men wil blijkbaar echt voorkomen dat mensen toch het gebied in gaan. En gelijk heeft men: alsof het onder controle krijgen van de brand niet al genoeg vraagt: meer dan 5000 brandweerlieden zijn er mee bezig en dan wil je niet ook nog naar een paar eigenwijze toeristen hoeven zoeken.

Op de terugweg naar Monterey zien we meer activiteit van politie en brandweer van eerder die dag. Ze zijn druk langs de weg, er is van alles afgesloten, er staan meer pylonen en afzetlinten en wij krijgen langzaam het idee dat het hele stuk Highway 1 langs de Big Sur wel eens dicht zou kunnen gaan. We houden de berichtgeving maar in de gaten, want morgen willen we er weer langs onderweg naar Morro Bay.  
Wat mooi en ontroerend is om te zien zijn de vele dankbetuigingen richting de hulpdiensten. Overal hangen spandoeken en staan borden waarop de brandweermannen bedankt worden voor hun inzet.

China Camp State Park: oase van rust vlakbij SF

Inmiddels hebben we ons verplaatst richting San Francisco en hebben we ons kamp opgeslagen in China Camp State Park, een prachtig natuurgebied ten noorden van de stad en gelegen aan de grote baai. Wij zijn hier al eens eerder geweest en ook nu weer hebben we een prachtig plekje in de bosjes op een heuvel.

China Camp is een oude nederzetting aan de baai van San Francisco, vlakbij San Rafael. Het piepkleine dorpje, gesticht door Chinese immigranten en lange tijd helemaal zelfvoorzienend, staat er nog en is beschermd cultureel erfgoed. Leuk om even doorheen te lopen.

In San Francisco hebben we fietsen gehuurd en de ‘bike the bridge tour’ gereden. Het is best bijzonder om over de Golden Gate Bridge te fietsen. Hoewel het op de brug erg druk is, is het ritje echt wel bijzonder. Aan de andere kant zijn we met een scherpe afdaling aangekomen in Sauselito, waar je een pontje terug naar de stad kunt nemen. Wij hebben dat niet gedaan en zijn nog verder gefietst naar het verderop gelegen Tiberon, waar je ook een ferry kunt nemen naar San Francisco. Een fietstochtje van bijna 29 kilometer en 20 minuten terug naar San Francisco op een snelle ferry, erg leuk.

De tweede dag hier hebben we ‘s avonds een bezoek aan Alcatraz gebracht. Er zijn cruises die alleen langs het eilandje varen, maar met Alcatraz Cruises mag je er ook op. Een heel bijzondere ervaring. Het is maar een klein stukje varen vanaf Pier 33. Eenmaal op het eiland aangekomen sta je oog in oog met één van de meest beruchte gevangenissen ter wereld: tot 1963 gingen hier de échte probleemgevallen naar toe. Niet alles is open voor bezoekers, maar je krijgt meer dan genoeg te zien om een goed beeld te krijgen van hoe het er vroeger aan toe ging. En dat geeft zeker stof tot nadenken, wat ook één van de bedoelingen van de openstelling van het eiland is. Het gevangeniscomplex komt in alles onaangenaam over: het is somber en koud, het tocht en het is donker. Maar op die manier heeft het ook weer zijn schoonheid. Neem de audio guide – je kunt hem ook in het Nederlands krijgen – en je hoort enorm veel geschiedenis. Het is vrijwel ondenkbaar dat je hier niet van onder de indruk raakt. Wij hadden de night tour en kwamen met het één na laatste bootje van de dag weer terug. Prachtig om vanaf het water de lichtjes van de stad en van de indrukwekkende Bay Bridge te zien.

Morgen zakken we heel rustig af langs de Pacific coast naar Monterey voor o.a. whale spotting. En een hotel met douche.

Seqoia en Kings Canyon

Sequoia is erg groot, het ligt hoog en de afstanden zijn best groot. Vandaag hebben we op ons gemak de highlights bekeken.

We zijn begonnen met de General Sherman Tree: niet de hoogste boom ter wereld, maar wel de grootste. Onderweg er heen zie je steeds meer grote sequoia’s langs de weg en in het bos, een indrukwekkend gezicht. Vanaf het parkeerterrein is het zo’n 700 meter lopen naar deze bijzondere boom, die inderdaad enorm is. We lopen nog een klein stukje van Congress Trail in de buurt, maar besluiten om niet de volle 6,5 kilometer vol te maken om onze energie een beetje te sparen. Op hoogte wordt lopen snel pittig en alles gaat steil omhoog en omlaag.

Wat ook indruk maakt is Beetle Rock. Een grote, kale, afgeronde rots aan de rand van een klif, waar je een geweldig uitzicht hebt over de bergen van de Sierra Nevada. De korte wandeling langs Beetle Rock komt uit bij het Sequoia Museum, waar ook de Sentinel staat, de hoogste boom ter wereld. Hoe groot zo’n sequoia wordt heeft alles te maken met de omstandigheden waaronder de boom opgroeit. Er zijn ook bomen van 100 jaar oud met een doorsnede van 25 centimeter.

We brengen ook nog een bezoek aan Kings Canyon. Hoewel we dit deel minder indrukwekkend vinden is een bezoek de General Grant echt de moeite waard. Deze sequoia is tevens gedenkteken ter nagedachtenis aan gevallen militairen.

Ook ervaren we nog een stukje plaatsvervangende schaamte. Op een oude, al erg lang geleden omgevallen en door de tijd uitgeholde sequoia, zien we een Nederlands gezin lopen. Op de stam staat toch echt een bordje ‘do not climb on tree’. Een ranger stuurt ze weg. Jammer dat het zo moet.

Vanavond zijn we nog even naar Moro Rock gegaan: een kale rots, die hoog boven Sequoia uittorent en waar je een prachtig uitzicht hebt over de bergen van de Sierra Nevada.

Op de terugweg zien we vanuit een andere auto iemand driftig richting het bos wijzen. Niet voor niets, want we zien hier een beer scharrelen op zoek naar voedsel. Een paar kilometer verderop gebeurt dat nog een keer: deze beer blijft minutenlang vrij dicht bij ons, totdat we vinden dat hij te dichtbij komt en we weer in de auto gaan. In dit gebied wonen heel veel beren, dat blijkt wel als je ze zo dicht bij elkaar in de buurt kunt spotten.